Ժամանակին Աֆրիկայում աքաղաղները ղեկավարում էին կատուներին: Կատուները ամբողջ օրը քրտնաջան աշխատում էին, և գիշերը ստիպված էին բերել այն ամենը, ինչ հավաքվել էր բերել աքաղաղներին: Աքաղաղների արքան ամբողջ սնունդը վերցնում էր իր և մյուս աքաղաղների համար:
Աքաղաղները սիրում էին մրջյուններ ուտել: Այդ իսկ պատճառով, յուրաքանչյուր կատու ուներ պարկ իր պարանոցի շուրջը, որը լցված էր մրջյուններով:
Այդ իրավիճակը կատուներին դուր չէր գալիս: Նրանք ուզում էին ազատվել թագավորից, որպեսզի ծանր աշխատանքով և մեծ դժվարությամբ հավաքած կերակուրը դառնար իրենց սեփականը: Բայց նրանք վախենում էին աքաղաղներից:
Աքաղաղները կատուներին ասել էին, որ իրենց կատարները կրակից են ստեղծվել, և որ այդ կրակը կայրի բոլոր նրանց, ովքեր չենթարկվեն աքաղաղներին: Կատուներընրանց հավատում էին նրանց և այդ պատճառով առավոտից գիշեր աշխատում էին:
Մի գիշեր տիկին Քեթիի տան կրակը վերջացավ: Նա ասաց իր կատվին՝ Փափկամազին, որ պարոն Աքաղաղի տնից կրակ բերի: Երբ Փափկամազը մտավ աքաղաղի տուն, տեսավ, որ պարոն Աքաղաղը քնած է, իսկ ստամոքսը փքվել է իր կերած մրջյուններից: Կատվիկը վախեցավ արթնացնել աքաղաղին, ուստի նա վերադարձավ տուն դատարկ ձեռքով և պատմեց մորը, թե ինչ է պատահել:
Տիկին Քեթին ասաց. «Այժմ, երբ աքաղաղը քնած է, մի քանի չոր ճյուղ հավաքեք և տեղադրեք նրա կատարի մոտ: Հենց որ կրակը բռնկվի ճյուղերին, դրանք տուն բերեք»:
Փափկամազը չոր ճյուղեր հավաքեց և տարավ աքաղաղի տուն: Նա դեռ քնած էր:
Փափկամազը վախեցած չոր ճյուղերը դրեց աքաղաղի կատարի մոտ, բայց դա անօգուտ էր: Ճյուղերը չէին այրվում:
Փափկամազը նորից շփեց ճյուղերը աքաղաղի կատարին, բայց դա անօգուտ էր, կրակ չէր բռնկվում:
Փափկամազը առանց կրակի վերադարձավ տուն և պատմեց մորը: Աքաղաղի կատարը կրակ չէր տալիս:
Տիկին Քեթին պատասխանեց. «Ինչո՞ւ չեք կարող որևէ բան ճիշտ անել: Եկեք ինձ հետ, ես ցույց կտամ, թե ինչպես կրակ վառել աքաղաղի կատարով»:
Այսպիսով, նրանք միասին գնացին պարոն Աքաղաղի տուն:
Նա դեռ քնած էր: Տիկին Քեթին ճյուղերը դրեց որքան հնարավոր է աքաղաղի կատարին մոտ: Բայց ճյուղերին կրակ չէր բռնկվում: Այնուհետև վախից դողալով ՝ նա իր թաթը դրեց աքաղաղի կատարին և զգուշորեն շոշափեց այն: Ի զարմանս նրա ՝ կատարը տաք չէր, շատ սառն էր, և պարզապես այն կարմիր էր:
Հենց որ տիկին Քեթին հասկացավ, որ աքաղաղները ստել են կատուներին իրենց կատարների մասին, նա ուրախությամբ դուրս եկավ և մյուս կատուներին պատմեց աքաղաղների խաբեության մասին: Այդ օրվանից կատուներն այլևս չէին աշխատում աքաղաղների համար:
Սկզբում աքաղաղների արքան շատ զայրացավ և ասաց կատուներին. «Ես ձեր բոլոր տները կայրեմ, եթե չաշխատեք ինձ համար»:
Բայց կատուներն ասում էին. «Քո կատարը կրակից չէ: Այն պարզապես կրակի գույնի է: Երբ դու քնած էիր, մենք դիպչեցինք դրան: Դուք ստել եք մեզ»:
Երբ աքաղաղների արքան իմացավ, որ կատուները գիտեն, որ ինքը ստել է նրանց, նա փախավ: Հիմա, երբ աքաղաղները կատու են տեսնում, նրանք խորտակում են, քանի որ մինչ այսօր էլ վախենում են կատուներից:
Արթուր Վարելջյան 