Մի օր շատ հարուստ ընտանիքի հայրը որդուն տարավ ուղևորության `նպատակ ունենալով ցույց տալ իր որդուն, թե ինչպես են ապրում աղքատները, որպեսզի նա երախտապարտ լինի իր ունեցվածքի համար:
Նրանք մի քանի օր ու գիշեր անցկացրին այն ֆերմայում, որտեղ ապրում ր մի աղատ ընտանիք:
Ուղևորությունից վերադառնալիս հայրը հարցրեց որդուն. «Ինչպե՞ս էր ուղևորությունը»:
«Հոյակապ էր, հայրիկ»:
«Տեսաք, թե որքան աղքատ մարդիկ կարող են լինել», – հարցրեց հայրը:
«Այո՛, – ասաց որդին, – ի՞նչ է սովորեցիր ուղևորությունից»: հարցրեց հայրը:
Որդին պատասխանեց. «Տեսա, որ մենք ունենք մեկ շուն, նրանք՝ չորս: Մենք ունենք լողավազան, որը հասնում է մեր պարտեզի կեսին, և նրանք ունեն մի ճեղք, որն ավարտ չունի: Մենք կախել ենք լապտերներ մեր պարտեզում, իսկ նրանք գիշերը աստղեր են ունենում: Մենք ունենք մի փոքր կտոր հող, որի վրա ապրելու ենք, և նրանք ունեն դաշտեր, որոնք դուրս են գալիս մեր հայացքից: Մենք ունենք սպասավորներ, ովքեր ծառայում են մեզ: Բայց նրանք ծառայում են ուրիշներին: Մենք գնում ենք մեր կերակուրը: Բայց ուտում են իրենց աճեցրածը: Մեզ պաշտպանելու համար մենք ունենք պատեր մեր ունեցվածքի շուրջ: Նրանք ընկերներ ունեն իրենց պաշտպանելու համար »:
Տղայի հայրը անխոս էր: Այնուհետև նրա որդին ավելացրեց. «Շնորհակալ եմ հայրիկ, որ ցույց տվեցիր ինձ, թե որքան աղքատ ենք»:
Արթուր Վարելջյան 